در طریق معرفت

کتاب در طریق معرفت

‌

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب در طریق معرفت

وقتی برای معالجه به‌ طرف آمریکا سفر کردیم، هنوز ایران و آمریکا روابط سیاسی و دیپلماتیک داشتند. بعد از بستری شدن ما در بیمارستان و آزمایش‌های اولیه، دانشجویان، سفارت آمریکا را اشغال کردند و روابط میان دو کشور قطع شد. مردم هم تظاهرات می‌کردند و شاه را که پس از فرار از ایران به آمریکا رفته بود، مطالبه می‌کردند و گروگان‌‌گیری و خبرهای ایران مسئلۀ روز نشریات و اخبار آمریکا بود. من چون در حال نقاهت و اعمال جراحی بودم توان، فرصت و امکان پیگیری اخبار را به‌ طور شخصی نداشتم ولی آقای مصطفی شیرازی، برادرم و آقای ابوالقاسم شیرازی در کنارم بودند و بستگان هم به عیادت می‌آمدند و خبرها را جسته و گریخته به گوشم می‌رساندند. خبرنگاران متوجه معالجات من در بیمارستان شده بودند و همیشه می‌آمدند و اصرار می‌کردند که از من عکس بگیرند و مصاحبه کنند و گزارش تهیه کنند، ولی آقای ابوالقاسم شیرازی و برادرم می‌گفتند در حال استراحت است، دکتر اجازه نمی‌دهد و... معمولا آن‌ها را از اتاق من دور می‌کردند، ولی آن‌ها اصرار می‌کردند و از بیرون اتاق، عکاسی و فیلم‌برداری می‌کردند و در تلویزیون و مطبوعات پخش می‌کردند. روزهای آخر حضور من در بیمارستان چون پزشکان گفته بودند باید راه بروم، از تخت پایین آمدم. مقداری کمک کردند و راه رفتم. وضو گرفتم که پایین بایستم رو به قبله و نماز بخوانم که یکی از دانشجویان که پسر یکی از علمای محترم و معروف به‌ نام آیت‌الله ممقانی بود و قبلا هم به عیادت من آمده بود، به من زنگ زد و گفت: آقا تلویزیون را نگاه کردید؟ گفتم: نه! گفت: تلویزیون راجع به شما برنامه‌ای داشت. گفتم: من؟ گفت: بله! گفتم: به چه مناسبت؟ گفت: حتی خبر مربوط به شما را قبل از اخبار افغانستان داد! آن زمان شوروی به افغانستان لشکرکشی و آن را اشغال کرده بود و مجاهدان افغان مشغول مبارزه بودند. گفتم: چه گفته؟ مگر با من عکس یا مصاحبه‌ای داشتند؟ من که با کسی مصاحبه نکرده‌ام. گفت: بله، آن بیمارستان و آن اتاقی‌که در آن بستری بودید، جای خالی و تخت شما را نشان دادند و در تلویزیون گفتند آقایی‌که این جا خوابیده بود، نمایندۀ شورای‌ انقلاب در ایران بود!