به رنگ کودکی

پاییز سال 1388 روزهای خوبی را برای ما رقم زد. ساعاتی که با جواد صحرایی گذراندیم، ساعات خوبی بود و به نظر می‌رسید اتفاق تازه‌ای در حال وقوع است. جواد جسته و گریخته خاطرات کودکی‌اش را تعریف می‌کرد و حرف‌هایش به دل می‌نشست. هم‌سن و سال خودمان و به قول معروف نسل سومی ‌است؛ اما […]

پاییز سال 1388 روزهای خوبی را برای ما رقم زد. ساعاتی که با جواد صحرایی گذراندیم، ساعات خوبی بود و به نظر می‌رسید اتفاق تازه‌ای در حال وقوع است. جواد جسته و گریخته خاطرات کودکی‌اش را تعریف می‌کرد و حرف‌هایش به دل می‌نشست. هم‌سن و سال خودمان و به قول معروف نسل سومی ‌است؛ اما یکی از آن‌هایی که جنگ را درک کرده است.

رفته بود. دیده بود. چشیده بود. لذت حرف‌های او را نمی‌شود به همین سادگی در جان کلمه‌ها پنهان کرد. جذبۀ نگاه جواد، طی هفت ساعت مصاحبه در حوزۀ هنری استان مازندران، ما را کنار هم نشاند. اوایل کار فکر می‌کردیم فضای خاصی را برایمان تعریف می‌کند، که شاید از جنگ کمی ‌دور است. اما در جلسۀ دوم، نزدیکی او را با جنگ به راحتی حس کردیم.

از همان روز، صدای ضبط‌شده‌اش را بر روی کاغذ آوردیم. بعد از مصاحبه هم، کار تدوین را با خاطراتی که پراکنده گفته شده بود، انجام دادیم. این پراکندگی به هیچ وجه خسته‌کننده نبود. هر قسمت جذابیت‌های خودش را داشت.

جواد صحرایی هنوز همان کودک پایگاه شهید بهشتی اهواز است. اتفاقاتی که برای او ‌افتاد، زندگی در پایگاه شهید بهشتی، دیدار از معلم‌های سال‌های مدرسه، رفتن به دل منطقه، و… هر کدام ویژگی‌های خودش را دارد.