تو سیب و گندم… تو خودِ حوا

«تو سیب و گندم… تو خودِ حوا» مجموعه اشعار محمد مرادی( -۱۳۵۸)، شاعر ایرانی است. در یکی از سروده‌های این کتاب می‌خوانیم: «باران چه ماجرای غم‌انگیزی در حسرت صدای خودش دارد حتی بهار، این تب رنگین، هم صد جور غم برای خودش دارد از آسمان بپرس که می‌بارد از ابرها که باز سرازیرند این را […]

«تو سیب و گندم… تو خودِ حوا» مجموعه اشعار محمد مرادی( -۱۳۵۸)، شاعر ایرانی است. در یکی از سروده‌های این کتاب می‌خوانیم: «باران چه ماجرای غم‌انگیزی در حسرت صدای خودش دارد حتی بهار، این تب رنگین، هم صد جور غم برای خودش دارد از آسمان بپرس که می‌بارد از ابرها که باز سرازیرند این را که کوه شانۀ همراهی در وقت های‌های خودش دارد؟ توفان‌سوار دلهره می‌آید با اسبی از جنون و غضب همراه غافل از اینکه باز هزاران گل افتاده زیر پای خودش دارد پرواز امتحان جگرسوزی است از پشت میله‌های قفس اما اینجا پرنده‌ای است که صدها حرف پربسته با هوای خودش دارد من: یک کتاب خاطره می‌خواهم او: سفره‌ای پر از نمک و خرما اینجا خلاصه هر که که می‌بینی یک خواهش از خدای خودش دارد باید که خوب گوش کنی آن‌وقت از چلچراغ چلچله می‌فهمی حتی درخت هم شب و روز اینجا صد ناله در دعای خودش دارد هی دور می‌خوری و نمی‌یابی در انتهای جاده‌ای… اما نه اینجا هر انتهای بلاخیزی راهی به ابتدای خودش دارد با من مگو که هیچ نمی‌دانم از جاده‌ها بپرس که در راه‌اند این شهر سال‌هاست که رازی را در عمق کوچه‌های خودش دارد باید که داغ باشی از آتش نه آهی بکش و سوز گدایی کن از مادری که داغ جوانی را در سوز لای‌لای خودش دارد»