خاکریزهای دوره‌گرد

ساسان ناطق(-1354)، نویسنده است و در این کتاب خاطرات علی لطفی(-1348) از رزمندگان دفاع مقدس را گردآوری کرده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «گفتم: «می‌خواهم بروم جهاد سازندگی تبریز و آموزش ببینم.» دوازده اردیبهشت ۱۳۶۵ بود و باید شرایط را برای رفتنم مهیا می‌کردم. بعد از شام پدرم تلویزیون نگاه می‌کرد؛ مادرم داشت روکش […]

ساسان ناطق(-1354)، نویسنده است و در این کتاب خاطرات علی لطفی(-1348) از رزمندگان دفاع مقدس را گردآوری کرده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «گفتم: «می‌خواهم بروم جهاد سازندگی تبریز و آموزش ببینم.» دوازده اردیبهشت ۱۳۶۵ بود و باید شرایط را برای رفتنم مهیا می‌کردم. بعد از شام پدرم تلویزیون نگاه می‌کرد؛ مادرم داشت روکش یکی از لحاف‌ها را عوض می‌کرد. نصرالله برادر کوچک‌تر از خودم، کتابی دستش گرفته بود ولی چشمش به تلویزیون بود. دو خواهر بزرگ‌تر از خودم هم با روکش لحاف ور می‌رفتند. نصرالله گفت: «بعد از آموزش کجا می‌روید؟» گفتم: «می‌رویم جبهه ولی آنجایی که می‌رویم هیچ خطری نیست.» مادرم همان طور که سوزن را نخ می‌کرد گفت: «می‌روی کشته می‌شوی.» از بابت مادرم نگران نبودم. خیلی زود می‌توانستم نظرش را عوض کنم. پدرم گفت: «چرا دروغ می‌گویی بچه! اگر نیروهای جهاد در خط مقدم خاکریز نزنند رزمنده‌ها کجا سنگر می‌گیرند؟ چرا حرف را می‌پیچانی؟» گفتم: «می‌روم حاج‌حسن را پیدا می‌کنم. مرد مؤمن و باخدایی است. او نمی‌گذارد زیاد این ور و آن ور برویم.» دو سه باری از حاج حسن صحبت کرده بودم و می‌دانستند که در بازدید از مناطق جنگی با او آشنا شده‌ام. کنار آمدن با پدرم کار سختی بود. تجربه‌های گذشته زندگی و شغل علافی و قصابی از او مرد دوران‌دیده‌ای ساخته بود. سر و کارش با خیلی‌ها افتاده بود و به این راحتی‌ها خام نمی‌شد. وقتی دیدم وضعیت مناسب نیست چیزی نگفتم».