زخم و نمک

مجموعه زخم و نمک گزیده اشعار شاعر خوش قریحه و طنز‌پرداز ایرانی، سید عبدالجواد موسوی در قالب غزل، نو و ترانه و… است. تقدیر سنگ؛ خون یخ‌زده؛ سنگ و سبو؛ خشت نخست؛ فعل وارونه؛ نیت‌انگاری دینی؛ فراسوی نیک و بد؛ اگه عاشقانه نباشن؛ فصل وصل؛ زمزمه‌های یک دیوانه؛ صراط مستقیم؛ روزپری؛ و پهلوان قصه ما […]

مجموعه زخم و نمک گزیده اشعار شاعر خوش قریحه و طنز‌پرداز ایرانی، سید عبدالجواد موسوی در قالب غزل، نو و ترانه و… است.

تقدیر سنگ؛ خون یخ‌زده؛ سنگ و سبو؛ خشت نخست؛ فعل وارونه؛ نیت‌انگاری دینی؛ فراسوی نیک و بد؛ اگه عاشقانه نباشن؛ فصل وصل؛ زمزمه‌های یک دیوانه؛ صراط مستقیم؛ روزپری؛ و پهلوان قصه ما برخی از اشعاغر این مجموعه‌اند.

موسوی در اشعارش از درد و دریغ می‌گوید اما نه با زبانی تلخ، او از شکست حرف می‌‌زند اما ناامیدی در کارش نیست و حتی شکست را به منزله دریچه‌ای به سو امید توصیف می‌کند.

این مجموعه پنج فصل به نام‌های کبود روبه مرگ، زیر تیغ تقدیر، خاموشی، از درون چاه و صراط مستقیم دارد. موسوی اشعار «فصل وصل» را به جلال آل احمد «بخت پای لنگ» را به یوسف علی میر شکاک،«چرخ و فلک» را به حمید عجمی، زیر تیغ را به فرهاد مهراد، زمزمه های یک یوانه را به زنده‌یاد منوچهر احترامی، امن عیش را به نیچه، هولدرین و هیدگر، بهای بهشت را به سیدعلی میرفتاح، جان سخت را به مرتضی سرهنگی و هدایت‌الله بهبودی، بخت پای لنگ را به یوسفعلی میرشکاک و چرخ و فلک را به حمید عجمی تقدیم کرده است.

موسوی در این مجموعه شعرهایی را هم برای حضرت فاطمه زهرا (س)، حضرت مهدی (عج)، امام حسن مجتبی ( ع)، حضرت زینب کبری (س) و حضرت ابوالفضل (ع) سروده است.

دکتر رضا داوری‌اردکانی، علی معلم دامغانی و یوسفعلی میرشکاک برای این اثر مقدمه نوشته‌اند.

بریده‌ای از کتاب زخم و نمک

وهم یا خیال؟ فارغ از هر آن چه هست و نیست دل به دست یار و سر به کار روزگارمان هماره خوش هر چاهار فصلمان بهار وهم یا خیال؟! هر چه بود صاف و صادقانه زیستیم زیر سقفی از امید و شوق گرم و عاشقانه زیستیم ناگهان زمان شکسته شد هر چه آرزو گذشت و رفت ِ باغ عاشقی به خون نشست ِ فصل رنگ و بو گذشت و رفت در کتاب ما نمانده هیچ ِ برگی از حکایت بهار پیش رو: امید باژگون ِ پشت سر: دروغ جان شکار در زمین چه مانده: هیچ و پوچ دشت ها فریب و خالی اند سایه های روی دشت ها ابرهای خشک سالی اند چشم خسته را به انتظار رو به آسمان گره زدیم خشک شد نگاهمان ولی-