روش تحقیق در منطق زیبایی و انسان‌شناسی

کتاب روش تحقیق در منطق زیبایی و انسان‌شناسی مهرداد اوستا به کوشش بهروز ایمانی به رشته تحریر درآمده است. طبق فصل‌بندی و عنوان‌بندی که بهروز ایمانی برای این کتاب در نظر گرفته است؛ روش تحقیق در منطق زیبایی و انسان‌شناسی با عنوان انسان و شناخت او آغاز شده و طی آن ضرورت شناخت انسان مورد […]

کتاب روش تحقیق در منطق زیبایی و انسان‌شناسی مهرداد اوستا به کوشش بهروز ایمانی به رشته تحریر درآمده است. طبق فصل‌بندی و عنوان‌بندی که بهروز ایمانی برای این کتاب در نظر گرفته است؛ روش تحقیق در منطق زیبایی و انسان‌شناسی با عنوان انسان و شناخت او آغاز شده و طی آن ضرورت شناخت انسان مورد بحث قرار گرفته است. اوستا می‌گوید: «انسان واقعیت‌های مبتنی بر تجربه و مشاهده خود را حقیقت می‌خواند و جز آن را انکار می‌کند.» کتاب از اصل اصالت عمل یا «پراگماتیزم» ویلیام جیمیز می‌گوید، از اصالت واقع کنت سخن می‌راند و نظریه کانت را مطرح می‌سازد. فصل «شناخت و یا علم» فصل بعدی کتاب است که در این فصل شناخت را بیان آشنایی و اِشرافی می‌داند که تنها گروهی خاص می‌توانند معنی آن را دریابند. گروهی که باور دارند که در سرشت و گوهر آدمی حقیقت بغرنجی نهان است که علم، فضیلت، خردمندی، دانایی، عرفان، و حکمت در اعتلای والاترین معنای خویش، راه یافتن بدان است. فصل بعدی کتاب، اوستا معنی توحید را در مکاتب حکمت و عرفان بررسی کرده و می‌گوید: «در مکاتب حکمت و عرفان، توحید دارای معنی و مفهوم یکسره درونی است اوستا معتقد است که آیین‌هایی همچون یهود، مسیحیت و اسلام، یگانه‌پرستی را جایگزین شرک یا چند خدایی ساخته‌اند، توحید با دو مفهوم خاص و عام به جدال با بت‌پرستی برخاست، مفهوم عام و خاص در ادامه این فصل تشریح شده است.» در دو فصل پایانی نویسنده، داستان بازرگان و توتی از مثنوی مولوی را تأویل و تفسیر کرده و به شرح و تأویل منطق‌الطیر عطار نیشابوری پرداخته است. نمایه‌ها، نام‌ها، کتابنامه، قسمت‌های پایانی این کتاب را تشکیل می‌دهند. گزیده متن محور پژوهش استاد اوستا در این اثر ،انسان است و شناخت او. انسان تنها کلمه‌ای که همه معانی و مفاهیم را به یکجای در بردارد. و هر کلمه‌ای در اقصای مفاهیم خود، مفهومی است از مفاهیم بی‌شمار این کلمه. انسان به مفهوم مطلق، بیان بی‌اعتبار ساختن سبب‌هاست. و تحقق علت اولی، یعنی «علم مطلق» و آنجا که قلمرو بی‌نهایت اوست، هر چیز با وجود او می‌تواند وجود داشته باشد و جدا از او، ‌همه ارزش‌های خود را از دست بنهد و لفظ با وجود اوست که معنی پیدا می‌کند. و هر صفت با اراده او شریف می‌باشد و یا بی‌ارج و ناچیز…»